Πλούσια Αμπελοοινική Παράδοση
Η μεγάλη αμπελοοινική παράδοση της περιοχής ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους. Στην εύφορη πεδιάδα των Φιλίππων, στην προϊστορική θέση που οι αρχαιολόγοι ονομάζουν Ντίκιλι Τας (Όρθια Πέτρα), εντοπίστηκαν κάποια από τα αρχαιότερα ίχνη αμπελοκαλλιέργειας και οινοποιίας στην Ελλάδα, που αποτελούν τα αρχαιότερα μέχρι σήμερα τεκμήρια πατήματος σταφυλιών για οινοποίηση και χρονολογούνται από την νεολιθική περίοδο (περίπου 4.300 π.Χ.).
Οι Φοίνικες, λαός ναυτικών και εμπόρων της αρχαιότητας ερχόμενοι στην περιοχή του Παγγαίου για την αναζήτηση πολύτιμων μετάλλων, μετέφεραν από την πόλη Βύβλο της Φοινίκης μία ποικιλία αμπέλου με την ονομασία «Βυβλία άμπελος».
Την ποικιλία αυτή συνέχισαν να καλλιεργούν στις πλαγιές του Παγγαίου οι αρχαίοι Έλληνες και παρήγαγαν από αυτήν τον περίφημο κατά την αρχαιότητα «Βίβλινο Οίνο»*. Σταδιακά, η περιοχή αποτέλεσε σημαντικό αμπελουργικό κέντρο, γνωστό στην αρχαία Ελλάδα με την ονομασία «Βιβλία Χώρα» όπως αναφέρεται σε κείμενα του Ησίοδου, του Θεόκτιτου και του Μιχαήλ Ψελλού. Στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το χρυσοφόρο βουνό αποτελούσε πηγή εσόδων για τις εκστρατείες του στρατηλάτη και επί Βυζαντίου, η περιοχή ήταν μετόχι της Μονής Ιβήρων του Αγίου ΄Ορους.